Èra nascut sus l’autra riba de la Mar Miègterrana, en Tunisia. Arribèt en çò nòstre amb sos paires, sos fraires e sa sòr a l’atge de 6 ans. Son paire, Italian d’origina, parlava italian sonque a sa maire e li disiá que caliá parlar la lenga d’aquel país d’acuèlh dels pènegres, lo francés. Mas tardèt pas a se mainar que la lenga d’origina de l’Agenés e d’un ensemble mai larg nomenat Occitània èra l’occitan e preocupat de l’integracion dins son país novèl, se lo metèt a aprene jos la ferula del Joan Rigosta alara professor d’occitan al licèu Palissi d’Agen. S’acontentèt pas d’adoptar la cultura occitana, faguèt de rescontres que lo menèron a una accion mai politica per Occitània coma las de Cristian Rapin, Maurici Pepin de l’ex librariá occitana carrèra Granolhac, Joan-Jacme Verdós, Jaume Ressaire e subretot Francés Fontan, fondador en 1959 del Partit Nacionalista Occitan, uèi Partit de la Nacion Occitana que n’èra vengut, qualques annadas fa, un dels tres copresidents. Militant inlassable de la causa occitana coma io, avèm menat maitas batestas amassa e participat dempuèi 1982 a gaireben totas les grandas manifestacions per la lenga occitana mas tanben a l’Escòla Occitana d’Estiu de Vilanuèva d’Òut e encara l’Estivada de Rodés, l’Universitat Occitana de Nimes e ne passi. En ligason amb son militantisme, èra ferit de toponimia e d’onomastica per laquala collaborava a l’emission Adichats dins una ràdio locala. Trabalhava per l’ostal d’edicion lairaqués « les bouts de papier » (los tròces de papièr) e poèta occitan a sas oras, veniá d’i publicar un recuèlh de poesia « Punta de roge ». Negligissiá pas tanpauc lo dessenh nimai la literatura. Afogat de rugbí, aviá creat la Mesclanha associacion per lo retorn de la finala del top 14 dins lo Grand Sud. Trabalhant a la Pòsta puèi a la Banca Postala, aviá conegut la granda dolor de l’exilh per de rasons professionalas a París, Ais de Provença puèi Bordèu per tornar a Lairac per sa retirada. Galabontemps, presava la cosina e los vins occitans. Son engatjament cultural e politic l’empacha pas d’èsser atrasent e totjorn aimable amb sos interlocutors, jamai agressiu amb los que partajevan pas sas idèas. Grèvament malaut dempuèi de temps, semblava sul camin de la garison mas aflaquit, s’en anguèt contra tot espèra. Érem d’amics pròches dempuèi 47 ans e sa despartida es una nafradura prigonda que lo quite temps poirà pas garir. Amb una tristesa infinida, adreçi mas condolenças mai sincèras a son esposa Joanina e a tota sa familha e los asseguri que m’esforçarai de contunhar sa lucha per una Occitània liura. Adiu Gèli, coma se ditz al carnaval : tu t’en vas e io demòri
Joan-Pèire Alari
)