S’agís de la normalizacion generalizada daus noms de luòcs per facilitar la vida dau GPS e autre « Amazon ». Per aquò la lei ordona un adreiçatge formatat de tot. Cau donar un nom estandard a las vias totas e numerotar cada bastiment. Exit los noms daus luòcs. De segur aquò pertoca mai que mai lo campèstre que per las vilas tot es ja fach.
Atau s’agís plan d’urbanizar lo rurau. Aquel adreiçatge es l’escasença de descobrir que, fòra das pèiras-levadas e dolmens, lo nom dels luòcs, la toponimia, es lo patrimòni mai ancian das comunas. Es vièlh de sègles amai de millenaris. Fa soscar que çò mai ancian e encara viu siá totalament immateriau e fisat a la sola memòria dau mond que ié vivon. Los luòcs parlan e sovent dison la natura de l’endrech. Mas las administracions se trufan de la diversitat, mai, l’an en òdi (es un particularisme francés). Atau vesèm de departaments bandir das adreiças l’occitan qu’es pasmens majoritari. Urosament de conses, gaire en país d’òc que i sèm d’una servilitat de bedigas, mas en Bretanha o au país Basc, veson lo perilh e organizan d’adaptacions biaissudas per evitar la destruccion massissa d’aquel patrimòni. Cau pas tornar far lo còp dau remenbrament. S’agissiá de racionalizar lo terraire e foguèt una granda destruccion de la diversitat vegetala e animala.
La traduction de cette chronique sur Midilibre.fr
