La bodega (o craba suus penents tarneses) ei la còrnamusa “endemica” de la Montanha Negra. Instrument deu pòble dinc a l’enter-duas-guèrras, impressionanta per l’oire hèita d’ua pèth sancèra de craba e peu son son “dense” e present. Manquèc de desaparéisher totalament. Un breton installat a Vilardonèl (Charles Alexandre) la tirèc de las memòrias dins las annadas 1970.
Un punherat d’acarnassits la tornavan jogar dab la renavida fòlc occitana, èram benlèu un petit quinzenat dins las annadas 1990 dab dificultats e “l’acceptacion” qu’èra complicada e dura de jogar.
E coma dins los contes, ua musicaira bèlga arribèc dins lo parçan e eston per èra duas evidéncias: la lenga e la bodega. Èra mei capborruda que dus gascons amassats aumensh e emportèc las duas partidas.
Qu’ei la Sòfia Jacques-Serrano. Qu’a mestrejat la “bèstia”; que desvelopèc lo repertòri, ne’n adaptèc d’autes, fabriquèc modèls mei petits peus joens, ne’n fabrica ara, la hascoc entrar com instrument au Conservatòri de Carcassona… La hèr lusir dins tots los grops on jòga o com convidada…
E 20 ans i a, lancèc l’escòla de Bodega de Vilardonèl… Aquèra dimenjada passada, estoc un gran moment tà hestejar los 20 ans: un concors (seriós e amistós) per véser lo nivèu d’ara, dab 2 joens estratosferics, moments de contes (La chèvre e lo bodegaire), passacarrèras, un gran bal on la bodèga èra en majestat dab Bodegam’Bal, Fresquel, Frezinat, l’Escòla de Bodega e convidats. Se va continuar per ua residéncia-creacion au mes de deceme. E l’occitan dins cada cançon, convèrsa…
Jo, com “gascon expatriat a còps en Lengadòc” b’èi l’astre de continuar de sonar la bodega mercés a era e de véser lo camin hèit e la rota qui sembla ara obèrta… coma se passèc dab la boha quauques annadas abans, e l’avénguer qu’ei prometedor question musicas. Joan-Miquèu Espinasse JORNALET