De totes los mistèris, los mai misterioses son plan los de l’esperit uman. L’ UNÈSCO, Organisacion das Nacions Unidas per l’Educacion, la Siencia e la Cultura, a dins sas missions d’aparar lo patrimòni mondiau de la cultura e ne ten lo registre bel.
Per i faire marcar un monument o un siti es un trabalh gigantàs. Son d’annadas de mobilizacion de totas las institucions e collectivitats dau terraire. Atau Camarga capitèt, primièira victòria, de dintrar dins la “tièra indicativa” e vesèm lo deputat Vignal s’i afanar a bel èime per bolegar monde, comunas e institucions per ganhar enfin lo classament.
Saique es pas sonque un Graal cultural LO Classament, mas tanben una timbala economica!
E aquí gaitatz lo mistèri misteriós de l’esperit uman.
I a bèla pausa l’ UNÈSCO classèt l’occitan en “Grand Dangièr”. D’intrada, sens dorsièr,sens esfòrç, sens res faire, un classament bèl nos es ofèrt, nos es regalat. E pas en bas. Grand Dangièr, es pas Pichòt Lagui o Dificultat en Vista, es lo naut de l’escala.
Se devian dire, los de l’ UNÈSCO en donnar lo classament: “Aquí segur se van bolegar. L’ÒNU lor ditz qu’una part dau patrimòni mondiau, la qu’es de lor responsabilitat, es en perilh, òi, se van afanar!”
Pecaire vesèm aqui lo mistèri uman. Aquesta alerta es viscuda amb la vivacitat d’un batracian decerebrat. Ges d’institucion n’a fach una “Granda Causa”, una Urgéncia Culturala, organisada la mobilizacion.
De segur d’unas se bolegan un pauc, i van coma de limaçons e se veson gloriosas a costat d’una armada d’endormits.
Aquí brave monde mesuram la relativitat tota umana de la glòria.
De segur lo progrès progrèssa e l’avenir se sarra.