Gèli Grande l’òme de conviccion espinchaire dei realitats societalas
Començament d’annada triste amé doas despartidas de monde que, pasmens discrets, auràn marcat l’occitanisme dei quarantas ultimeis ans.
Gèli Grande se’n es anat silenciosament, dau temps d’un penequet dison seis amics, au deboscat d’una quimioterapia que semblava l’aver garit. L’òme aurà semenat lei granas de l’occitanisme fontanenc de’n pertot onte a viscut e trabalhat, coma fonccionari dei Pòstas : as Ais onte creèt dins leis annadas 1980 una còla dau Partit Nacionalista Occitan, puei transformat en Partit de la Nacion Occitana, que ne’n èra co-president a l’ora de son decès. Se presentava meme ai cantonalas de 1982, am un resultat d’aperaquí 1 % mai una campanha que fasiá vèire l’occitanisme politic. Puei de trabalh en trabalh, entre Paris e Lengadoc contunhava aqueu percors, onte ajustava un vertadier biais d’escriure, puslèus per dire la realitat de nòstra societat. Lo monde podrà legir son Puntas de Roge, cronicas d’entre 1979 e 2019, o son biais de veire football, France e biais d’oc a l’ocasion de la copa dau monde de foot de 1998 : Cinc setmanas amb una palma, toteis òbras disponibles aquí . L’òme èra brave, totei vos lo dison, aquelei qu’èron o pas de l’opinion nacionalista. Un òme adonc ai qualitats umanas que portava ben lei valors de la societat occitana. A sei pròches, que siegan d’afeccion o de politica, disem nòstra pena e nòstra empatia.
Pèire Boissièra, l’artista animator de la vida occitana
Pèire Boissièra èra tanben un òme tant discret coma trabalhaire. E tanben durbissiá un ventalh larg de gaubis e de passions. Lo conéissem mai que tot coma president istoric de l’Escòla Occitana d’Estiu, una vertadièra reussida populari de l’occitanisme d’entre Lengadòc e Gasconha, qu’atrivava tanben de Catalans chasque estiu. Mai fòra d’aquel aspect de l’òbra que siguèt sa vida, l’òme èra contaire. Emai cantaire, segur en lenga nòstra. « Sa musica nos disiá amb poesia d’istòrias simples, d’amor, e nos contava enmai d’aquò l’istoria pròpri dei paraulas, ce que ne’n fasiá un pedagòg en meme temps qu’un artista » sotalinhava Yvon Ventadoux, cònse com’eu de son vilatge. Perqué Pèire Boissièra s’implicava per lo benèstre de son monde, coma premier cònsol de Lacaussada. Lo monde que vòu escotar sei cants inspirants podràn en particular escotar son CD De tot un pauc .
A sa familha coma a seis amics en occitanisme totei nòstrei condolenças.
AQUO D’AQUI